Kalverhouder pioniert en ontwikkelt integrale oplossingen voor stal en mest, maar loopt vast op procedures

In Stal en Akker geeft hij aan de afgelopen tijd maar liefst 150.000 euro te hebben uitgegeven aan advies- en vergunningskosten, maar dat hij toch niet verder komt. Ondanks het feit dat hij op allerlei plekken als lichtend voorbeeld gezien wordt (bijv. hier en hier) en aan pilots en onderzoeken meedoet, schiet het niet op. Het stokt vooral bij de vergunningen, ook al heeft hij in maart van provincie Noord-Brabant een hardheidsclausule gekregen; hierdoor stokt het ook bij bijvoorbeeld de financiering, want die willen uiteraard ook zekerheid.

Dit baart de kalverhouder grote zorgen: “Voor mij dringt de tijd. Ik wil mijn 1750 kalveren blijven houden om het bedrijf te kunnen doorgeven aan mijn kinderen. En daarom investeer ik in de toekomst van mijn bedrijf en de sector, en het perspectief blijkt overduidelijk: een brongericht stalsysteem met een halvering van de ammoniakemissie, en met wat lichte aanpassingen als frequenter ontmesten nog meer. Daarbij komen een forse reductie van de methaan-, fijnstof- en geuruitstoot. Ook is het beter voor de dieren en is het energieverbruik van de stal laag, veel lager dan bij toepassing van een luchtwasser. En de gescheiden mestfracties zijn echt een stuk waardevoller: de dikke fractie heeft 35% droge stof en levert wel over de 100m³ groen gas per ton op. En de dunne fractie voldoet direct aan de voorwaarden voor RENURE.”
Dat laatste lijkt te worden bevestigd door de eerste resultaten van onderzoeksproject BSMO waar Thelosen partner in is (deze link).


Een test waar de urinefractie van Thelosen's kalveren wordt aangezuurd en toegepast, in vergelijking met (ook aangezuurde) rundveedrijfmest en kunstmest.

“Maar”, zo stelt Thelosen: “Ondanks dat ik aan allerlei projecten meedoe vind ik dat alle risico’s op mijn bordje liggen. Eerst heb ik aan een pilot meegedaan waar we zeven stalsystemen hebben onderzocht en waaruit de geperforeerde mestband als beste naar voren kwam. Die pilot liep in 2022 af, en daarvoor ben ik drie jaar eerder al gestart met het aanvragen van een vergunning voor een nieuwe stal met de geperforeerde mestband en het vergisten van de vaste fractie. Maar aan alle kanten loopt het proces vast. Door de rigide houding van de gemeente en de omgevingsdienst in de vergunningverlening, ondanks de hardheidsclausule, zie ik hier nog geen enkel lichtpuntje in.”
Thelosen heeft ook een proefstalstatus aangevraagd zodat er experimenteerruimte ontstaat. Een proefstalstatus geeft de gemeente en de omgevingsdienst de mogelijkheid om de vergunning toch af te kunnen geven. Maar een antwoord van LNV op deze proefstalaanvraag blijft vooralsnog uit.

De tijd begint de dringen voor Thelosen. Niet alleen vanwege de steeds oplopende kosten en omdat de financiers vastigheid willen, maar ook omdat hij 2021 subsidie voor innovatie en verduurzaming van stallen (Sbv) toegekend heeft gekregen. „Voor Sbv moet in 2025 de stal gebouwd en real time gemeten zijn. Dat krijgen we zo nooit uitgevoerd”. En daarbij eist provincie Noord-Brabant dat alle stallen in juli 2024 bij de tijd zijn. “Dat gaat al helemaal niet lukken, niet bij mij en bij geen van de andere veehouders. Of ze moeten kiezen voor een luchtwasser, en daarvan heeft de overheid duidelijk gezegd dat dit niet het systeem van de toekomst is. En dat laatste snap ik heel goed.”

Inmiddels is het stalsysteem van Thelosen ook aangemeld voor het fasttrack-traject van de zes zandprovincies. Ook daarbij denkt Thelosen ‘eerst zien dan geloven’: “Alles moet weer opnieuw worden opgemaakt en ingediend, en moet dan in oktober zijn ingeleverd. Wordt dit geen herhaling van zetten?”